تنباكو، از گذشته هاي دور، گياهي محبوب، خاص و البته پرحاشيه بوده است. در تمدن هاي باستان، از تنباكو براي مراسم مذهبي استفاده مي شد و اين اعتقاد وجود داشت كه دود آن، تقديم به خدايان و ارواح مي شود تا مردم را در غلبه بر مشكلات و سختي ها، ياري كنند.
اين گياه ويژه، همواره محبوب پادشاهان و اشراف زادگان بوده است و در مراسم مختلف، جهت پذيرايي استفاده مي شد. در دوران معاصر، استقبال از اين گياه، بيشتر شده و صنعت دخانيات را به يكي از سود آورترين تجارت هاي حال حاضر تبديل كرده است. تجارتي كه اگرچه سود آور است؛ اما آسيب هاي مختلف آن بر اجتماع، موجب شد تا همواره ممنوعيت ها و محدوديت هايي براي استفاده از تنباكو اعمال شود كه اوج آن، در دهه هاي نخست قرن بيستم بود.
اين مردم تصور مي كردند برگهايي كه دود مي كنند براي مداواي بعضي ار بيماريهاي سودمند است.
آنان اين برگها را در آيين هاي قبيله اي هم دود مي كردند.بوميان آمريكا براي دود كردن آن گياه از نوعي چپق بنام "توباكو " استفاده مي كردند. لذا مردم اروپا اين گياه را توباكو ناميدند و در زبان فارسي با قرار دادن حرف «ن» قبل از حرف «ب» به «تنباكو» تغيير نام يافت.